Rozan laat zich lekker rondvaren op toeristenboot
I've made it! Moe maar voldaan van een lange vliegreis stap ik aan boord van de door mij geboekte cruise. De ontvangst lijkt dubieus, maar niets is minder waar. Op een verlaten parkeerterrein, waar alleen de maan voor de broodnodige verlichting zorgt, ligt Sammie op een uitgestorven strandje op mij te wachten. Een paar Thaise hangjongeren kijkt verbaasd op als ik met 2 koffers, 1 rugzak en een grote strandtas uit een taxi stap. Gelukkig is hoofd faciliteiten en alle overige zaken daar meteen om mij op te pikken met een overheerlijke Thaise afhaalmaaltijd in haar hand. De kapitein van de cruise staat ons al hoogst persoonlijk op te wachten en ik kan niet anders zeggen, dan dat beide bemanningsleden me met open armen ontvangen.
De volgende dag ontmoet ik de overige crewleden, ze herkennen me niet meer, so far voor de gastvrijheid…. Het anker wordt gelicht en we vertrekken. Matroos Mees staat achter het roer, het gaat hem niet snel genoeg, dus hij gooit het gas erop. De kapitein is het daar niet mee eens, waarop Mees verongelijkt zegt, dat ie hem op de automaat heeft gezet. Snap ik, als je niet mag jekkeren, dan is er geen donder (hey grappig) aan.
Binnen 24 uur na aankomst lig ik met pina colada aan het zwembad op een super idyllisch plekje. Top cruise! Ik kan hem iedereen aanraden, ik zou zeggen meteen boeken! Het ene plekje is nog mooier dan het andere plekje. Iedere boot aan de horizon wordt gespot en er wordt druk gespeculeerd of dat evt. Sinterklaas zou kunnen zijn geweest. De spanning stijgt bij de mannen. Maar zoals jullie al hebben kunnen lezen, is het wachten rijkelijk beloond.
Vanochtend vervolgt de Elena zijn route naar Koh Phanak. Het is vloed en zodra het eb is kunnen we kanoën door een grot,om vervolgens in een paradijselijk plekje uit te komen, een soort binnenmeertje dat alleen via deze lange donkere tunnel bereikbaar is. We zijn de toeristenboten vóór en besluiten te peddelen in de Sammie. Maar er is kennelijk een reden, dat er nog geen toeristenboten zijn. Het is nog geen eb en Leonie, Mees, Pieter en ik zitten met zijn 4-en in een pikdonkere grot, waarbij de uitgang aan het eind nog niet 'open' is. Oh, we zijn niet helemaal alleen, er zijn zo'n 10.000 vleermuizen bij ons. De rolverdeling is als volgt: Mees en Pieter hebben ieder een zaklamp en Leonie en ik peddelen. De zaklamp van Mees doet het niet… Dus Pietje is in charge van het licht. Wat zou jij doen als je 3 bent? Schijnen op het water, zodat je moeder en ik nog wat kunnen zien, of 10.000 vleermuizen in de spotlight zetten? Juist! Zoals Mees het haarscherp analyseerde: "hey meiden, jullie vinden het best wel spannend he?" (understatement) Uiteindelijk zijn we een uurtje later alsnog met de toeristenkano door de grot gegaan. We moesten nog flink bukken om door de uitgang in de hong te komen. Het was filevaren, maar de moeite waard. De kers op de taart was, dat er heel veel apen in de hong waren.
Zwemmen is heerlijk, maar wel zolang je kunt zien wat er onder je gebeurt. Waar we zijn geankerd, kan ik dat niet zien. Geen probleem, dan zwem ik niet. 's Middags op dinghysafari. Mees, Piet en ik in de mini-sammie (de opblaasband) en Leonie en Adam in de grote Sammie. Adam begint met het vertellen dat hier alleen een paar bull sharks zijn. Niet grappig. Zodra we weg zijn van de Elena en wij achter de Sammie aan dobberen, zegt Mees dat er hier ook 1 witte haai is. Piet weet me te verzekeren dat dat de allergevaarlijkste haai van de hele wereld is… Ik word dus afgezeken door een 5-jarige en een 3-jarige, duidelijk de humor van hun vader.
Onderweg hebben we bij een visser een enorme bak Tiger Prawns gekocht! Heerlijk. Ik zou hier wel aan kunnen wennen. Wat een leven!
