08 juni 2011, Magie in ons blootje
Na 6 dagen Honaira is het weer tijd om te vertrekken. We hebben hier een heerlijke tijd gehad. We woonden 4 dagen bij Marcus en Debbie en hun twee zoontjes, Herb (4) en Ned (2,5), in huis en dat was genieten. Ze wonen mooi hoog op een heuvel met uitzicht over zee. De jongetjes genieten van het gezelschap, al het speelgoed, het zwembad en de spelletjes op Debbies iPad. We zwemmen ook een paar keer in het zwembad van het Heritage hotel en bezoeken een paar keer de jachtclub. Als je op die manier door Honiara beweegt en zo min mogelijk op straat bent, kun je hier goed leven. Zelfs een cafe met goeie koffie gevonden!
Het is een ingewikkeld eiland. Honiara, de hoofdstad, wordt voornamelijk bewoond en gerund door geemigreerde Malaitians. Malaita eiland ligt zo'n 20 mijl ten noorden van Honiara, dat van oudsher bewoond werd door de Guadalcanali. Malaita is echter zo overbevolkt, dat velen hun weg naar Honiara vonden. Dat was de belangrijkste reden van de burgeroorlog. De Guadalcanali wilden de Malaitians eruit hebben. De Malaitains wonnen echter de oorlog met gemak en als op dat moment Australie niet had ingegrepen, was het hier een tweede Rwanda geworden. Nu leven de twee groepen enigszins vreedzaam samen onder toezicht van Australie. Honiara is druk, er wordt veel te veel 'beetlenut' gekauwd en uitgespuugd en er is een enorme werkeloosheid. Een voetbalwedstrijd is al voldoende om de vlam in de pan te laten slaan. We vroegen Marcus en Debbie hoe lang Australie hier nog de vrede moet bewaken. Debbie werkt voor de vredesmacht. Het antwoord komt van een Australisch rapport, dat analyseert dat het alles tussen 10 en 500 jaar kan zijn! Fijn vooruitzicht.
Mooie anekdote is trouwens, dat toen de Australiers kwamen, ze eerst een aantal onbemande vliegtuigjes over de hoofdstad lieten vliegen, vervolgens ingrepen en toen met helicopters pamfletten uitstrooiden, waarin stond dat Australie een geheime methode had om elk geweer of pistool te vinden. De mensen hadden 2 maanden om alles in te leveren. Magie speelt nog altijd een belangrijke rol in de Solomons en iedereen geloofde dat Australie dat inderdaad kon. Onbemande vliegtuigjes en pamfletten uit de lucht, dat moest wel magie zijn. Alle wapens werden ingeleverd (de meeste toch in ieder geval). Nu worden de meeste ministeries door Australie gerund of begeleid. Behalve overigens Fisheries en Logging, wat betekent dat de Chinezen en Japanners het eiland leegkappen en de zee leegvissen.
Vandaag ben ik met Pietje naar het consulaat van Papua Nieuw Guinea (PNG) gegaan om onze paspoorten op te halen. En ja, ze waren inderdaad voorzien van visa! Dat was een mooie verrassing, dus we konden nu echt vertrekken. We nemen afscheid van Saed, die als extra klus de hele kuip en opbouw in de was gezet heeft. Hij is duidelijk enorm blij met de mogelijkheid om op de boot te passen en wat extra bij te verdienen.
Het is wat harder werken om de boot vaarklaar te maken zonder de hulp van Renee, maar het is ook wel lekker om in ons blootje rond te kunnen lopen. We zeilen nu met veel wind (maar van achteren) naar de Marovo lagoon in de Western Province van de Solomons. Een nachtje doorvaren en dus allebei weer een dubbele wacht. We verwachten rond 8:00 uur aan te komen.
