Adam speelt zijn laatste touch rugby wedstrijd van het seizoen en gaat feestend ten onder. Ondertussen hou ik thuis het tsunami alarm voor Nieuw Zeeland in de gaten. We wonen op een heuvel van ca. 20 m. hoog, dus ik maak me niet meteen zorgen over onszelf, maar vraag me af of de Elena de tsunami goed zal doorstaan. Het advies van de overheid is om naar radio en/of televisie te luisteren en weg te blijven van stranden. Als ik ’s ochtends om 6 uur een sms ontvang: “zijn jullie wel safe daar?”, spring ik toch gauw m’n bed uit om op internet te checken of ze zich niet toch verrekend hebben.
Adam speelt zijn laatste touch rugby wedstrijd van het seizoen en gaat feestend ten onder. Ondertussen hou ik thuis het tsunami alarm voor Nieuw Zeeland in de gaten. We wonen op een heuvel van ca.
Het beste nieuws van de afgelopen tijd is dat Mees (volgens onze definitie) kan zwemmen! Hij doet een soort ‘borstcrawl’ van de ene naar de andere kant van het zwembad en steekt tussendoor een paar keer zijn hoofd boven water om adem te halen (zonder drijfmiddelen, maar wel met brilletje). Geniaal toch?
De zeilwedstrijd is helaas weer het oude liedje. Wij zijn een van de laatste klassen die starten (18:30 uur) en gedurende de avond neemt de wind steeds verder af. We durven niet te vroeg af te blazen, want daarmee hebben we al eens onze ruiten ingegooid, dus we ploeteren een hele tijd door, maar op een gegeven moment is het duidelijk dat de wind echt niet meer terug zal komen. We hebben bovendien stroom tegen. Kansloos dus. We trekken ons terug uit de race. Weer een DNF… Het was wel weer een enorm gezellige avond en een schitterende zonsondergang boven de skyline van Auckland.
Voor en na de zeilwedstrijd functioneert de motor niet naar behoren. Daar balen we van, want hij deed het altijd als een zonnetje en nu heeft de motor een onderhoudsbeurt gehad en begint ie ineens kuren te krijgen. Hij draait niet meer dan 2400 toeren, terwijl hij tot 3300 zou moeten kunnen. Adam laat de motorman terugkomen en die zegt hem dat hij zijn zwembroek mee moet nemen. Hij laat Adam in het water springen om de propeller te bekijken. Is die aangegroeid? Ja, so what… Adam krijgt een krabbertje toegeworpen om de propeller schoon te krabben. Hij vraagt zich af, waar hij mee bezig is, want hij kan zich niet voorstellen dat hierdoor het toerental zo sterk kan veranderen. En wat denk je? Met een schone propeller haalt de motor zonder problemen het oude toerental! Kun je je voorstellen hoeveel diesel het scheelt als je een schone propeller hebt?! Weer wat geleerd.
Adam’s verjaardag begint met een kater van zijn rugbyfeestje. Hij is als een kind zo blij met zijn nieuwe viskoffer: een gereedschapskistje voor visspullen. Er zitten ook nieuwe vishaken, vislijn en ‘lures’ (aas) in. De plastic wijnglazen voor op de boot zijn ook een schot in de roos. De mannetjes hebben mooie tekeningen gemaakt en mamma heeft lekkere appeltaart gebakken (ja, alweer appeltaart…).
Een fijne winstpakker is dat we de oude ankerketting verkopen. Verder doen we iets doms. We wassen alle bootkussens, maar dat zijn een soort sponzen, die zoveel water opzuigen, dat ze zelfs in dit klimaat niet droog worden. Ze hangen al ruim een week over de balustrade van de veranda. Ik kan me niet voorstellen dat onze buren dat waarderen…
Jennifer (schoonzus en juf) vertelt op Skype dat ze in de aardrijkskundeles het Panamakanaal bespreekt aan de hand van de foto’s van de Elena. Hoe cool is dat?
We zijn allevier verkouden/ziek. Het is een gesnotter van jewelste in huis. Mees is er het slechtst aan toe. Hij krijgt van de dokter een antibioticakuur voorgeschreven. Hopelijk ziet het er na een nachtje slapen weer beter uit.