Archief 2011 (november)

Terug

afscheid van de Elenacrew (door Harm)

's Morgens gaan Leonie en ik met Pieter nog even langs het stilt village voor wat inkopen, terwijl Adam school doet met Mees. Alles is nu open en de bewoners maken zich op voor een nieuwe dag. Gelukkig zijn er zo vroeg nog geen andere toeristen. Te veel indrukken om op te noemen. De school heeft een echt sport'veldje' en we zien een klas gevuld met keurig in uniform gestoken kindjes. Het is laag water, en dat ruik je.. Op de drooggevallen blubberbodem (riool?) onder het dorp wandelen visjes en varanen (Piet spot een grote met duidelijk net volle buik..). Als we terugvaren naar de Elena met de Sammy zien we tot onze verbazing dat de Elena al anker op is en de rolfok al uit heeft gerold. We scheuren er naar toe en zien een breed lachende Adam op het achterdek: ‘We zagen een Sammy aankomen en dachten ‘we gaan vast', alleen dat waren jullie niet, maar gelukkig kwamen jullie vlak daarna!' Op naar het tweede Koh Hong (ditmaal in de Bay of Phang Nga).

Koh Hong is weer prachtig. We ankeren tussen drie hoge steile eilanden en nemen een duik ter ‘afkoeling' (water ca. 30°). Er is een mooie ‘hong' (kamer in het Thai), een baai binnen in een eiland waar we alleen kunnen komen via een smalle doorgang of een tunnel die bij hoog water onderwater loopt. We toeren er met de Sammy en de mannetjes in de Mini-Sammy doorheen en daarna weer vol gas terug naar de Elena (Mees en Piet kunnen inmiddels vol in planee).

We komen nu dichter bij Phuket en dat is te zien aan het aantal charterboten (vaak catamarans van Sunsail/Moorings). We concluderen tijdens weer een gezellige borrel dat dit een charterbestemming is die we iedereen aan kunnen raden.

De volgende morgen staan Floor en Adam vroeg op en voor ik het besef liggen we al weer bij een volgend prachtig eiland, Ko Phanak. Na het ontbijt doet Adam weer school met Mees en gaat de rest met de Sammy op ontdekkingsreis. Floor had een doorgang gezien in Phanak en denkt dat er een mooie hong is. Het wordt hoger water, maar ziet er nog goed begaanbaar uit. Motor uit en omhoog en we peddelen door de tunnel naar het licht aan de andere kant. Het is er prachtig.. Een rond binnenmeertje, verder volledig afgesloten door steile, maar onbegrijpelijk toch volledig begroeide wanden. We zijn de enigen. Dat is bij de volgende hong wel anders. Er liggen wel 50 kano's met Thai erin te wachten op toeristen. Druk dus, maar het moet de moeite waard zijn. Mees en Adam zijn inmiddels klaar met school. We onderhandelen met de kano mannen en bezoeken de hong. Ditmaal is de tunnel daar naartoe het meest indrukwekkend. Zo'n 250 meter slalommen we door een pikdonkere grot, met vleermuizen (en bijbehorende geur). Mees en Piet vinden het fantastisch (en wij ook).

Als er nog meer grote boten vol met toeristen komen verkassen we naar een klein eilandje met lekker strandje. Daar zijn we weer alleen en liggen we met z'n allen uren in zee te kletsen en met de mannetjes te spelen (als ze niet zelf achter visjes aan zwemmen).

Aan al het goede komt een eind, zo ook aan deze reis voor Floor en mij. De Elena vaart naar de op het nabijgelegen ‘vaste land' van Phuket, naar Ao Po Grand Marina en meer achteruit af op een topplekje. We borrelen en dineren lang in het heerlijke open restaurantje van de marina. Piet en Mees vermaken zich met motten, een enorme slak en een grote pad (en een dvd'tje natuurlijk). Nu, de volgende morgen, is het voor ons vertrektijd. We gaan de Elenacrew enorm missen. Het was een heerlijk voorrecht om ze zo lang mee te mogen maken in zo'n mooi gebied. Niet niks om 3 weken logees te hebben in je huis, maar het was helemaal top. We kunnen ze alleen een hele goede vaart wensen en enorm uitkijken naar hun terugkeer in Nederland. En dan verder maar weer dit blog lezen.. THANKS ELENACREW!