17 oktober 2011, door Opa Pim
We hebben vanavond een voortreffelijke viscurry gegeten, die ik samen met mijn dochter heb klaargemaakt. Oorspronkelijk stond er een kipcurry op het menu, maar net voordat we wilden gaan koken kwam er een vissersboot voorbij. Adam en ik sprongen in de dinghy en paaiden de visserman. Hij had gevist voor de lokale fishfarm en had een grote variëteit vis aan dek liggen. Adam sprak hen aan in kennelijk zeer begrijpelijk Maleis, want we kregen 2 prachtige snappers mee. Adam gaf ons les in fileren en binnen een kwartier na het begin van dit verhaal lag de vis panklaar voor de curry. Het begint er echt op te lijken.
Vrijdag kwamen Hanneke en ik aan, na een voortreffelijke vliegreis. We hadden onderweg goed geslapen en konden dus ongehinderd door de slaap van onze eerste dag in Maleisie genieten. Port Dickson was maar een klein uur met de taxi van het vliegveld. Vanaf het vliegveld, of beter gezegd vanaf het Sepang International Circuit, reden we door een palmolie plantage. Duizenden hectares monocultuur, waar ooit regenwoud gestaan moet hebben. De Elena lag in een marina, en dat is voor ons nog bekend terrein. Een geleidelijke overgang naar het cruisersbestaan. Zwembad, massage, diner van een rijk buffet en meer van dat moois. Ontzettend leuk om met de kleinzoons in het zwembad te spelen. Ook leuk om Babs daar weer eens te treffen. Daar hebben we vroeger al heel veel mee afgereisd.
De rit de volgende dag naar Malacca was gelukkig door een wat gevarieerder gebied. Natuurlijk, ook weer palmolie maar ook verschillende kampongs met hun rijstvelden, wat vee en ook rubberbomen. Malacca was echt leuk om te zien. Leonie vertelde er al over. 's Avonds lekker in het zwembad het stof van de dag er af spoelen en een voedzaam maal aan boord.
Aan het einde van de volgende ochtend waren we klaar om met de zeereis te beginnen. We voeren onder zeil aan de wind richting Pangkor. Het onweerde overal om ons heen, maar zelf hadden we er geen last van. Dat onweer vergezelde ons tot diep in de nacht, maar het kwam nooit dichterbij dan zo'n 30 kilometer.
Leonie en ik, het rode team, liepen de eerste wacht van 23.00 tot 02.00. Helaas was de motor aan en die kon pas uit toen we de volgende ochtend om een uur of 7 weer de wacht hadden en we de zeilen weer konden hijsen. In de ochtend deed Leonie met Mees de school. Best hard als je, dankzij het wachtlopen, maar 6 uur geslapen hebt. Rond het middaguur zagen we een stel prachtige kleine eilandjes met mooie stranden en we besloten snel om de plannen aan te passen en voor anker te gaan. Met de dinghy Sammie naar het strand - ik heb dat stuk gezwommen - en daar hebben we letterlijk uren met de mannetjes gespeeld. Ze lieten ons zeekomkommers zien en Mees vond een baby gekko die hij vol trots op zijn hand en vervolgens door zijn haren liet lopen. Wilde spelletjes zoals het natspatten van oma en allerlei andere kunsten demonstreerden hoe Mees en Pieter zich in het water thuisvoelen. We sloten af met het roosteren van marshmallows in een vuur dat Adam voor de gelegenheid had gestookt.
We genieten met volle teugen. Morgen dan toch door naar Pangkor, maar verder denken we niet al te ver vooruit.
